Parlementer demokrasi

Osmanlı’nın son yıllarında halkın ve azınlıkların katılımını sağlayacak, bir idari reform üzerinde çalışmalar yapılmış, fakat netice alınamamış ve başarılı olamayınca Osmanlı’nın parçalanmasına kadar giden bir sonuçla karşılaşılmış.

Birinci Meşrutiyet ve İkinci Meşrutiyet denemelerinden ne yazık ki netice alınamamıştır.

Türkiye cumhuriyeti kurulduğunda yine batı tipi demokrasi arayışları olmuş, maalesef bunlarda da başarısız olunmuştur.

Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası ve Serbest Cumhuriyet Fırkası denemelerinden sonuç alınamayarak, demokrasi hep ertelenerek 1946 yılına kadar tek adam idaresinde ülke yönetilmiştir.

Türk halkının iradesine güvenilmiyerek, demokrasi geciktirilmiştir.

Gelen demokrasi ise yine halktan kopuk uygulamaya konularak milletin katılımı, bin bir gerekçeyle engellenmeye çalışıldığını tarihte görmekteyiz.

Bugün parlementer sistemi savunanlar kuvvetler ayrılığı vurgusu yapıyorlar, gerçekte ise devlet başkanlığı sisteminde kuvvetler ayrılığı vardır.

ABD başkanlık sisteminde kuvvetler ayrılığını görmekteyiz, kurumlar bunu layıkıyla yerine getiriyorlar.

Türkiye’de geçmişte parlementer sistemde kurumların seçilmiş iktidara ve meclise neler yaptıklarını bilinmektedir.

Batı demokrasileri kurumlar ve güven üzerine inşa edilmiş, bizde cumhuriyet döneminde ne kurumlar bağımsız olabilmiş, nede hükümet.

Bazılarının savunduğu parlementer demokrasi bir türlü kendini güvenceye alacak bir sistem geliştirememiş ve demokrasimiz hep kör topal işlemiş.

Parlementer demokrasinin eksikleri bütün rejimlerin olduğu gibi vardır, bizdeki parlementer demokrasinin bu eksikliklerini
bizler yaşayarak gördük.

Koalisyonlar dönemi ülkemiz için felaket yılları olmuştur.

Karar gazetesi yazarı Taha Akyol bey bana gönderdiği cevapta parlementer demokrasinin zaaflarını kabul ediyor fakat yinede ısrarla bu sistemi savunuyor. Parlementer sisteminde koalisyonlar evet bir sorundur ama “güçlendirilmiş” kavramıyla buna bir ölçüde tedbir öngörülüyor diyerek savunuyor fakat ne tür bir tedbirlerle bunun üstesinden gelineceği belirsiz.

Savunulan parlementer demokrasi bir cumhurbaşkanı seçemedi ve askerler yönetime el koydu ve o parlementer demokrasiyi savunanları hapishaneye gönderdi.

1950’ dem berli parlementer demokrasi tam olarak işleyememiş ve çalıştıralamamıştır.

Evet cumhurbaşkanlığı sisteminin zaafları vardır, olabilir bunlar zaman içerisinde giderilebilir ve kurumlara daha fazla özerklik de verilebilir fakat tekrar parlementer demokrasiye dönmek ülkemize çok zaman kaybettirir yazık olur.

Türkiye’de tekrar bir sistem tartışması açmak, ülkemize karşı yapılacak en büyük kötülüktür.

Cumhurbaşkanlığı sistemi daha yeni, kanaatimce zamanla eksikleri tedavi edilir.

Batıda bile parlementer sistemin oturması ve kurumlaşması çok zaman almıştır.

Bizim 100 yıla yaklaşan cumhuriyet rejimimiz kendi vatandaşları ile kavgalı olmuştur, cumhuriyet ilan edilirken bile halka sorulmamıştır

Yani kendi içinde bile barışı temin edememiştir.

Böyle bir sistemden başarı beklemek biraz hayal gibi olurdu.

Ülkemizdeki sistem tartışmalarını sonlandırmalıyız.

Başkanlık sistemine iyi niyet ile yaklaşılırsa, ülkemiz için hayırlı olacağına inanıyorum.

Hangi parti iktidara gelirse gelsin bu başkanlık sistemi bizim Türk milletimizin bünyesine uygun, eğer Türk tarihine bakarsanız bunu görürsünüz.

Bunun böyle bilinmesine rağmen, bazılarının acımasızca cumhurbaşkanlığı sistemimi eleştirmenizi anlayamıyorum.

Milletimiz yüzde ellinin üzerinde oy oranıyla ile referandumda bu sistemi kabul ederek, sistem tartışmasına nokta koymuştur.

Hala sistem ısrarında ve arayışında olmak Türkiye’nin önünü tıkamak manasına gelir.