Baba Kimdir

Anne kalpteki Sevgidir, Baba kafadaki Beyin’dir. Beyin ölümü gerçekleşti mi kalbin önemi kalmaz yaşam fişi çekilir ve ölüm gerçekleşir.
Baba Candır.
Hayatın gerçeği budur.
Baba öldü mü ocak söner.
Evet ocak söner yuva dağılır.
O buz gibi görünen Baba, O hep en son duyan Baba, O hep ötelenen Baba, işte o Baba aslında ailenin enerjisidir. Aileyi bir arada tutan çimentodur. O kalpteki sevginin bile kaynağıdır. Baba gitti mi o sevgi de biter. Aslında ne Sevgi Aklın yerini alabilir, ne de Akıl Sevginin. İkisi de yerini bilmelidir. Bunu öğrenmesi çok acı olur ama;
Kimi gururuna yediremez kabullenmez,
Kimi Kibirinin esiridir kabullenemez,
Baba öldü mü, ilk zamanlar kimse anlamaz neyi kaybettiklerini. Hatta gözleri ağlasa da garip bir rahatlama duyarlar belki de öyle ya;
Koca derdinden kurtulmuştur anne,
Baba baskısından kurtulmuştur evlatlar.
‘’Ohhh beeee’’ hayat varmış dercesine.
Sanırlar ki baba ölünce tüy gibi hafif olup, kuşlar kadar hür olacaklardı. Gözler ağlasa da gönüllerde bayram vardı. Karısı, çocukları tüy kadar hafiftiler artık. Hele bir de şu cenaze hengamesi bitseydi kuşlar kadar hür olacaklardı. Günler geçtikçe anlarlar ki tüy kadar hafif olunca tüy kadar da değersiz olunuyormuş, meğer kuşlar kadar özgür oldun mu dönüp dolaşacak sıcacık bir yuvan olmuyormuş. Babanın ağırlığı ne imiş her geçen gün anladıkça çocukları kaybettikleri huzurlarının, manevi bağının babaları olduğunu anlarlar ama giden gitmiştir. Hele o koca baskısının bittiğine için için sevinen karısı şimdi ıssız evinin ses vermez duvarlarında beğenmediği kocasının hayaliyle konuşur “Neden rüyalarıma hiç girmiyorsun çok kırdım seni şimdi anlıyorum çok pişmanım affet” diye. Baba ocağının her geçen gün köreldiğini gören ilk anne olur, ilk gerçek ateş kor gibi yüreğine düşer, geçen her an o ateş içinde büyür, büyür, büyür. Evin odalarda arar kocasını, rüyalarına yatar görüp konuşmak, dertleşmek için, dağılmakta olan aileyi nasıl toparlayacağını soracaktır, kocasına yaptığı nankörlükler için af dileyecektir ama rüyalarında da yoktur neden olsun ki ölümüyle rahatlayan birinin rüyasında ne işi vardı.
Evlatları şimdi bir bir dağılmıştır. Babalarını örnek almamalarının bedelini çok ağır ödemeye başlarlar. İşleri bozulur, huzurları kalmaz. Danışacakları o beğenmedikleri babalarını ararlar ama nafile, babaları artık yoktur. “Baba” derler ama bir daha ele geçmez ‘’Baba ölmüştür’’ artık.
Hepsinin o kibir kaynağı, gurur kaynağı yüreklerinde kala kala koskoca bir pişmanlık kalmıştır. Kendilerinden bile sakladıkları, kendilerine dahi itiraf edemedikleri acı dolu fayda etmeyen son pişmanlık.