BİLGİSİZLİK SİZE VE ÇEVRENİZDEKİLERE CİDDİ ZARARLAR VERİR

Kabri nur olası Rahmetli dedemle bir kurban bayramı sabahı erken bir vakitte televizyonda ajansları takip ediyorduk. Bir yandan semaverin fokurdama sesini kulaklarımızla izliyor, bir yandan da gözümüzü altyazıya dikmiş özenle seçilmiş kelimeleri takibindeydik. Irak’ın devrik lideri Saddam Hüseyin asıldı yazısı ve onun ülkesi için vermiş olduğu mücadelenin ilmek ilmek işlendiği o yorgun yüzü… Saddam’ın ülkesinde yaptığı insanlık suçları tamamıyla farklı bir tartışma konusu. Bizi ilgilendiren kısmı, onun başkaları tarafından suçlanarak kendi insanlarının eliyle cezalandırılması. Adaleti sağlayacaksak kendi aklımızla olmalı. Bizimle hiçbir alakası olmayan dışarıdan birilerinin talimatıyla bu işlerin yapılmış olması çok onur kırıcı. Bu bizim neleri yitirdiğimizin apaçık bir nişanesidir. O dağ gibi dedemin gözünden düşen bir damla yaş ve o yaşta hissedebileceğim en acı içleniş: Vah vah bu hiç iyi olmadı, yazık!

Vah vah! Değişiyoruz ama değişerek gelişmiyoruz, ilerlemiyoruz da. Hep bir yanımız eksik. Ders almaktan hızla uzaklaşıyor, ders vermek için bulduğumuz her gölgeliğe bağdaş kuruyoruz. Sizde yok, fikir bende. Oysa dinimizin en temel direği olan müminin miracı namazda imamın tam arkasında duracak cemaat yapısı olanca açıklığıyla belirlenmemiş miydi? İmam kadar bilgili, yanlış yaptığında ya da unuttuğunda edep dâhilinde usulünce müdahaleci… Ne imam gücenir buna ne cemaat gururlanır. Yapılması gereken yapılır ve ibadetin o faslı tamamlanırdı, Allah’ın emrince. Lider önemli!

Lider önemli önemli olmasına da lideri ayakta tutan asli unsur nerede ne halde? Çocuğunu kucağına alıp amcalarına bak bu erkek reklamı etmekle, oy pusulasını çekip mührünü gözümüze gözümüze basmakla işi yapması için getirildiği yerde yapması gereken işi kafamıza kafamıza kakmakla, kendilerinin yokluğuyla tehdit etmekle ve sair şeylerle meşguliyetteler.

Meşguller çünkü yiyeceklerin fotoğrafları çekip paylaşmak daha elzem ya da Kürk Mantolu Madonna kahve eşliğinde… Asli görevini önüne geçiveriyor, beslenme değil miydi ilk amaç ruhen ve bedenen. İnsanlar da öyle onları oldukları olmaları gerektikleri yerin dışına çekersek, itersek yolun kenarına bir süre sonra asli vazifelerini yapamaz hale gelmezler mi? Hepimiz bundan etkilenmez miyiz? Serzenişte bulunmak yersiz.

Sahip çıkalım kendimize, kendimizden olana.

Önce kendimizi yargılayalım, başkalarının yargısına mahkûm olmadan.

Bir de unutmadan; şeytanı taşlamak için zincirlere vurulmasını beklemeye gerek yok, kovalamak da gayet zevkli kovalayın!