Boş Sözler, Boş Sahne ve Esnafın Sabrı

Bazı insanlar vardır…
Sahnede tek kelime etmeden bile neye geldiğini, kim için geldiğini, kimi temsil ettiğini anlarsınız.
Bu seçim döneminde karşımıza çıkan şahıs da tam olarak böyle biri:
Dışarıdan bakınca “aday” gibi duruyor ama aslında siyasi partisi tarafından paket servis gönderilmiş bir figür.

Aylarca dilimizde tüy bitti,
“Odayı siyasetin hurda deposuna çevirmeyin.”
Ama siyaset bazılarına öyle işlemiş ki, rozetini çıkarmayı denese rozet değil, adeta kimliği sökülüp gelecek.
Koparamıyorsun.
Koparmaya kalksan adamla birlikte elinde kalacak.

Gelin şu meşhur soruyu bir daha soralım:
Bu kişi, esnaf için belediye meclisinde tek bir yazılı önerge verdi mi?
Cevap: Veremez.
Çünkü niyeti yok.
Çünkü derdi esnaf değil.
Çünkü esnafı hatırlaması için önce seçim takviminin açılması gerekiyor.

Yıllardır esnafın kapısından geçmeyenlerin, seçim yaklaşınca bir anda “Esnaf kardeşim” türküsüne başlaması her seçim döneminin klasik komedisi.
Ama bu defaki ayrı bir seviye…
Oynayan inanmıyor, izleyen utanıyor.

Gelelim canlı yayına.
Ne yayındı ama…
Bir proje anlatımı bu kadar feci nasıl olabilir, insan gerçekten hayret ediyor.

Aday sahneye çıktı ama anlatamadı.
Cümle istedi — gelmedi.
Fikir istedi — bulunamadı.
Bağlantı istedi — o da çekmedi.

İzleyenler için durum şu:
Karşınızda bir aday yok, boş bir bekleme ekranı var.
“Lütfen bekleyin, aday yükleniyor…”
Ama o yükleme çubuğu yüzde 1’den yukarı çıkamıyor.

Gazeteci aile dostu olmasa yayın büyük ihtimalle şöyle bitecekti:
“Bu akşamki konuğumuzu geçici olarak kaybettik. En son canlı yayında görülmüştü.”

Gazeteci resmen hayat öpücüğü verdi:
Kelime verdi, cümle verdi, yön verdi.
Aday da sağ olsun, verilenleri tekrar etmekle yetindi.
Bir oda başkan adayı düşünün ki kendi projesini anlatamıyor ve bunu toplumun gözü önünde kanıtlıyor.

Sonra da kalkıp mevcut başkan hakkında konuşuyor.
Yahu önce kendi gölgenle tartışmayı öğren; başkasına gelince acele etme.

Gelelim işin özüne…

Bu kişi oda falan yönetmek istemiyor.
Bu kişi odayı siyasi partisine zimmetlemek istiyor.
Fırsatını bulsa oda binasına parti logosu koyacak; şaşırmam.
Ne de olsa adım atmadan önce bile parti onayı bekliyor.

Bu şehir artık şunu çok net görüyor:
Hazırlığı olmayanın, projesi olmayanın, vizyonu olmayanın, esnaf için adım bile atmamış olanın bugün kalkıp “değişim” demesi sadece güzel bir melodiden ibaret.
Ama kulak tırmalayan cinsten.

Bu şehir boş teneke sesinden bıktı.
Bu şehir vitrine konmuş süs adaylardan bıktı.
Bu şehir sahnenin arkasından el sallayan siyasetçilere göre yönetilen bir oda istemiyor.

Esnafı kendine basamak yapıp koltuğa tırmanmaya çalışanlara son bir çift söz:

O koltuğa oturamazsınız.
O oda size emanet edilmez.
Esnaf da sizin dekorunuz değil — artık olmayacak.